Ik ben Maud. Ik ben 17 jaar en heb autisme. Ik voel me erg ongemakkelijk in sociale situaties. Mijn lange haar beschermd mij voor nieuwe contacten. Ik verschuil me hier achter. Ik durf eigenlijk nergens heen zonder mijn moeder of zus. Ik ga al ruim een jaar niet meer naar school. En daarvoor ging ik maximaal een ochtend in de week.
Ik ben snel overprikkeld. Dan ben ik te moe om iets te doen. Ik ben erg bang om nieuwe dingen op te pakken. Ik ben het liefste thuis en houd niet van veranderingen.
Ik ben ook vaak neerslachtig en heb nergens zin in. Op dit moment doe ik drie uur in de week een dagbesteding op een zorgboerderij. Ik moet hier een kleding aan van de zorgboerderij, maar dat wil ik niet. Het kost me wekelijks heel veel moeite om daar naar toe te gaan. Als ik thuis kom van deze dagbesteding ben ik erg moe. Ik hoef niet veel te doen, maar toch kost het me heel veel energie.
Ruim een jaar geleden was er een nestje bij Gigi van Hondgenoot. Wij hebben zelf thuis een hele oude Basset. Hier heb ik mee gewerkt bij een training van Hondgenoot. Teddy maakt mij altijd blij en ik vind het erg leuk om met haar te puzzelen of andere gekke samenwerk oefeningen te doen.
Omdat ik zo goed reageer op Teddy, besloten mijn ouders om een pup aan te schaffen bij Gigi. Dit werd Bliss. Ook met Bliss deed ik een Hondgenoot training om haar taal goed te leren. Bliss is een andere hond dan Teddy en heeft ook weer andere dingen nodig.
Gigi komt nu iedere week om samen te werken met Bliss en mij. Ik oefen met haar in de supermarkt, Intratuin en Mac Donalds. We bouwen dit heel rustig op; eerst op de parkeerplaats en steeds verder en langer. Ik moet zelf ook veel oefenen. Een paar weken geleden kwam ik een mevrouw tegen met een hond en durfde ik voor het eerst een praatje te maken waarin ik haar vertelde wat Bliss voor mij betekent.
Bliss geeft kleur aan mijn leven.
Ik ben er nog niet; durf bijvoorbeeld nog steeds niet alleen het huis uit, maar met Bliss durf ik veel meer. Als we samen buiten zijn, let ik goed op haar lichaamstaal en gedrag. Zo vergeet ik mijn eigen angsten.
Bliss kan mij ook goed lezen. Ik wil niet naar de kapper, maar als de kapper bij ons thuis is en de dooie puntjes eraf moeten, gaat Bliss voor mijn voeten liggen. Dan vind ik het een stuk minder eng en durf ik er meer op te vertrouwen dat mijn haar niet te kort wordt geknipt.
Ik hoop dat ik in de toekomst meer gebruik kan maken van de kwaliteiten van Bliss. En dat ik ooit zelfstandig met haar kan wandelen en samen dingen kan doen.